‘Dieren zijn puur, de natuur is puur en dat raakt me’
Twee honden, Bodhi en Reza, een kruising labrador golden retrevier en welsspringer spaniel, rennen verwachtingsvol en nieuwsgierig naar het hek om te kijken wie er is gearriveerd. Ze blaffen. Even later steekt de 44-jarige Marjan Koops-Van der Bunt haar hoofd om de deur en maant ze tot rust. Ze opent het hekje, de honden kwispelen, snuffelen nog wat, maar vinden het al gauw goed en gaan verder met hun spel.
Vanuit het raam in haar huis aan de Grutto kijkt de Dedemsvaartse uit op de vijver. Een fijn uitzicht, maar dat zal niet lang meer duren. Ze gaat samen met haar partner Nathanja verhuizen naar de Van Haeringenstraat. ‘Ik ga het hier wel missen hoor. Vooral het Zuiderbos!’
Wildexcursies voor Natuurmonumenten verzorgen
Logisch. Marjan is een vrouw van de natuur. Op social media vertelde ze een tijd geleden, dat ze wildexcursies mocht gaan verzorgen voor Natuurmonumenten. Hoewel het er als gevolg van corona nog niet van is gekomen, staat ze te trappelen om haar opgedane kennis in de praktijk te brengen en misschien nog wel belangrijker, haar enthousiasme over te brengen.
Sinds twee jaar is ze werkzaam als vrijwilligster bij Natuurmonumenten, stuurt ze andere vrijwilligers aan en fungeert ze een keer in de maand op de zaterdag of de zondag als de ogen en oren van de boswachter. Dat varieert van het signaleren van loslopende dieren, mountainbikers die op de paden moeten blijven of dode dieren, die naar hun laatste rustplaats moeten worden gebracht.
‘Sinds corona heb ik nog meer de behoefte om buiten te zijn’
Marjan geniet volop van haar vrijwillige job. ‘Ik zou er mijn baan wel van willen maken’, lacht ze. ‘Sinds corona heb ik nog meer de behoefte om buiten te zijn. De natuur is puur en de dieren zijn puur. Dat raakt me. Ik pas daar heel goed. Soms ben ik vier of vijf uur buiten en kom ik weinig mensen tegen. Dat vind ik heerlijk. Ik ben eenling, maar mensen wegwijs maken in de natuur vind ik heerlijk.’
‘Zelf ben ik een aantal keren mee geweest op wildexcursie. Toen heb ik ondervonden hoe mooi het is om de verbinding te maken met mensen en hen enthousiast te maken voor alles wat leeft in de natuur. Mensen, inclusief ikzelf, komen vol energie en met een glimlach van oor tot oor terug. Het sprak me zo enorm aan, dat ik dacht: ‘Dit wil ik ook. Het lijkt me fantastisch om groepen te begeleiden op zoek naar parels in de natuur.’
‘Je derde oog leren gebruiken, dat is de kunst’
Marjan greep de nieuwe uitdaging met beide handen aan en leerde de kneepjes van het vak. ‘Vooralsnog heb ik het niet echt in de praktijk kunnen brengen. Maar ik heb al wel vrienden meegenomen. Je derde oog leren gebruiken, dat is de kunst. En dat vertel ik dan ook. Laat ik zien. En dat kan alleen door naar buiten te gaan en te ervaren. De blijdschap die mensen ervaren, als ze een bijzonder dier hebben gespot, daar doe ik het voor.’
‘Vorig jaar zag ik zelf een ree met een kleintje. Dan smelt ik. Zo gaaf! Afgelopen voorjaar spotte ik drie zwarte reeën. Gelukkiger kun je me op zo’n moment niet maken. Het zijn de dieren, die je nauwelijks ziet, die me raken, zoals de vos, de das of de kleintjes. Heel bijzonder.’
Ze had nooit kunnen vermoeden, dat ze zoveel van de natuur en alles wat er leeft zou gaan houden. ‘Vroeger was ik echt een groot liefhebber van het uitgaansleven. Maar dat veranderde rond het jaar 2004. Ik kreeg tijdens het voetbal een elleboog in mijn nek en werd op dat moment teruggeworpen naar de basis. Ik kon nauwelijks nog sporten. Heb lange tijd last gehad van zware hoofdpijn en een zere nek. In die tijd ben ik gaan wandelen, fietsen en zwemmen. En vooral ook veel meer de kleine dingen gaan waarderen. Die dingen, die het leven de moeite waard maken. Eigenlijk precies zoals heel veel mensen tijdens corona tot stilstand zijn gebracht en wakker zijn geschud.’
‘De natuur geeft me rust.’
In de loop der jaren ben ik steeds dichter bij mezelf gekomen en heb ik ontdekt wat ik echt leuk vind. De natuur geeft me rust. Natuurlijk vind ik het fijn om af en toe ook onder de mensen te zijn, maar ik heb daarna ook weer die stilte nodig en een bosrijke omgeving.’
Nadat ze 12 jaar met veel plezier door weer en wind, maar wel lekker buiten, de post rondbracht in Dedemsvaart, besloot ze van haar hobby haar werk te maken en solliciteerde ze bij het recreatieschap Drenthe. Daar werd ze aangenomen als medewerker toeristische bewegwijzering binnen het wandel- en fietsnetwerk Drenthe. Op haar lijf geschreven, want daardoor trekt ze bijna dagelijks de natuur in. ‘Eigenlijk is elke dag een feestje. Ik ben heerlijk zelfstandig, ik heb veel vrijheid en ik ben buiten. Wat wil een mens nog meer’, lacht ze, terwijl ze een van de honden achter zijn oren kriebelt. ‘Ik ben, zoals ze dat zeggen, een vrije vogel. Het is juist die vrijheid, waardoor ik me heel verantwoordelijk voel. Ik hoor van collega’s dat ik straal als ik aan het werk ben. Ja, dan weet je dat je op je plek bent.’
Haar grootste wens is boswachter worden
Marjan vindt het fijn om van betekenis te zijn voor de natuur en voor haar medemens. Daarin zoekt ze ook voortdurend nieuwe uitdagingen. Zo was ze in het verleden al actief betrokken bij onder meer Stichting Dedemsvaart Loopt en nam ze het initiatief voor het project AutoMaatje van De Stuw.
Haar grootste wens is om boswachter te worden. Eigenlijk al vanaf dat ze een jaar of 15 is. Toen was ze te onzeker en heel gevoelig voor de mening van anderen. ‘Als ik toen had geweten, wat ik nu allemaal weet, had ik andere keuzes gemaakt. Ik heb mijn kans toen gemist. Maar wie weet wat ik nog ga doen in de toekomst. Mocht er nog eens een kans voorbijkomen, dan grijp ik ‘m met beide handen.’
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
