‘Erkenning voor het verdriet dat er mag zijn’

De wereld een beetje lichter maken voor ouders die een kind moeten missen. Dat is het doel van Wereldlichtjesdag. Dit jaar op zondag 12 december. Vinita Juurlink-Jurriëns uit Dedemsvaart greep deze herdenkingsdag aan om haar eigen plan te maken. Een lichtjesloop voor Dedemsvaart. In april van dit jaar verloor ze zelf haar kindje. Een zoontje genaamd Nio Yestin.

Nio kwam op 18 april in de 23^e week van haar zwangerschap ter wereld en overleed een uur later in haar armen. Het verdriet van haar en haar partner Ronald was immens. Op een dag, terwijl ze een van haar lange wandelingen maakte, besloot ze zelf een herdenking te organiseren. In de buitenlucht. Voor alle mensen in Dedemsvaart en omgeving die een dierbare hebben verloren en de behoefte hebben om daar in gezamenlijkheid bij stil te staan. Als erkenning voor het verdriet en het gemis dat er mag zijn.’

‘Hoe het is om een dierbare te verliezen’

Toen Vinita haar plan bij de gemeente en Promotiestichting Dedemsvaart voorlegde, kreeg ze alle medewerking. Vanaf dat moment ging ze los. Ze diende haar plan in, schreef basisscholen aan met het verzoek geschilderde of versierde glazen potjes te verzamelen, zocht sponsoren, die in de vorm van materiaal of een dienst iets wilden betekenen en deed een beroep op vrijwilligers.

Wat Vinita niet had verwacht, dat er zoveel mensen waren die een steentje wilden bijdragen. ‘Ondanks dat de meesten niet eens mijn persoonlijke verhaal kennen, juicht iedereen mijn initiatief van harte toe en krijg ik uit alle hoeken hulp’, zegt ze, nog steeds verwonderd over zoveel hulp. ‘Hoe dat kan? Ik vermoed omdat nagenoeg iedereen weet hoe het is om een dierbare te verliezen. En vanuit die gedachte graag de helpende hand toereikt.’

De vreugde was van korte duur

Vinita’s eigen verlies staat in haar geheugen gegrift. Ze praat er veel over. Het helpt haar haar verdriet een plek te geven. Bij de 20 weken echo bleek dat er aanleiding was tot nader onderzoek. Er werden zogeheten ‘softmarkers’ gesignaleerd, tekenen dat er mogelijk iets met de baby aan de hand zou kunnen zijn. Een genetisch onderzoek volgde en uiteindelijk wees een vruchtwaterpunctie uit dat alles goed was. De afwijkingen die werden gevonden bij Nio waren volgens de artsen minimaal en relatief gemakkelijk te verhelpen. Het gevaar leek vanaf dat moment te zijn geweken en Vinita en Ronald haalden opgelucht adem. Voor even waren alle zorgen verdwenen. Maar die vreugde bleek van korte duur. Ruim anderhalve week later stond Vinita ’s ochtends op met buikpijn, pijn die naarmate de dag vorderde steeds meer begon te lijken op weeën. De verloskundige stuurde haar door naar het ziekenhuis en daar bleek dat haar bevalling was begonnen.

‘Ik kon de bevalling niet meer tegenhouden’

Er heerste totale verslagenheid, weet ze nog. Desillusie. ‘En toch wilde ik er nog steeds voor gaan. Wilde het uit alle macht rekken tot de vrijdag erop, want dan hadden we de 24 weken gehaald en konden de artsen nog iets voor ons doen. Helaas mocht dat niet zo zijn. Toen het vruchtwater brak, wist ik dat ik de bevalling niet meer kon tegenhouden.’ Vinita’s woordenstroom stopt heel even. Ze kijkt stil voor zich uit. Een snik ontglipt en een traan glijdt over haar wang. ‘Ik voelde me heel leeg, maar was bovenal ook heel trots op Nio. Hij woog 700 gram en heeft nog een uur geleefd. Ik heb hem al die tijd bij me gehouden. Er waren op dat moment zoveel emoties tegelijk en sommige dingen gingen volledig langs me heen. In het ziekenhuis zijn er vlak na zijn geboorte inkt- en gipsafdrukken gemaakt van zijn voetjes en zijn handjes, ter nagedachtenis aan hem. Het is het enige tastbare dat we nu nog hebben, samen met de foto’s. We zijn daar zo ontzettend blij mee.’

‘We hebben op een mooie manier afscheid kunnen nemen’

Aanvankelijk wilde Vinita niet naar huis. ‘Ik wilde niet terug naar het gewone leven. In het ziekenhuis leek alles zo vertrouwd en veilig.’ Toch keerde ze diezelfde avond laat nog samen met Ronald en Nio huiswaarts. ‘Eigenlijk wist ik helemaal niet of ik er verstandig aan deed, om Nio mee te nemen, maar ik ben achteraf zo blij dat we dat hebben gedaan! Thuis hebben we op een mooie manier afscheid van hem kunnen nemen. Een kennis van mijn vader is uitvaartbegeleidster en zij heeft ons geholpen er een hele gedenkwaardige tijd van te maken. We hebben prachtige foto’s en nog zoveel mogelijk herinneringen gemaakt. Bij zijn afscheid hebben we ballonnen opgelaten bij de Oldemeijer. Hij is gecremeerd op de Larikshof. ‘ Ze wijst naar de muur, waar mooie foto’s hangen en prachtige creaties ter nagedachtenis aan haar zoon.

Vol verwachting van hoe het had kunnen zijn

‘Daarna brak een moeilijke tijd aan voor het gezin. Zoontje Xeff, die toen nog maar een jaar was, zorgde voor de nodige afleiding, en Vinita leerde dat in verdriet geen gradaties zitten.. Dat iedereen het op zijn of haar eigen manier verwerkt. Vooral het besef dat ze Nio niet zal zien opgroeien en er geen nieuwe herinneringen bij komen, doet elke dag opnieuw pijn. ‘Dat geldt denk ik voor ieder ander die een kind moet missen, of een ouder, broer, zus of goede vriend. Allemaal vol verwachting van hoe het had kunnen zijn’, mijmert ze hardop.

Dat verdriet mag er zijn, weet ze nu. Ze weet ook dat, ondanks dat het leven gewoon doorgaat, ze het het immense verdriet niet alleen op haar schouders hoeft te dragen. ‘Met elkaar en voor elkaar’ is dan ook niet voor niets het thema van de lichtjesloop die ze organiseert. Om ook anderen het gevoel te geven van samenzijn, in de wetenschap dat ze er, net als Vinita, niet alleen voor staan.

Dromenvangerbrug als symbool voor hoop 

De lichtjesloop wordt een grootse happening. Vinita spaart kosten noch moeite om van 12 december een gedenkwaardige dag te maken voor Dedemsvaart en omgeving. Ze heeft een route van 3 kilometer rondom de Kotermeerstal uitgestippeld die ook begaanbaar is voor rolstoelen. Als symbool voor het koesteren van hoop en dromen die uitkomen, wordt een van de bruggen voorzien van bogen, waaraan dromenvangers in de vorm van vlinders en hartjes komen te hangen. Het zijn Houvast Bouw en Henny Kwant die dit mogelijk maken. Leerlingen van de Design Line van het Zeven Linden College pimpen een houten schutting tot een wand, waarop bezoekers de naam van hun dierbare kunnen schrijven.

Van en voor kinderen

Als het allemaal door mag gaan, wordt de lichtjesloop opgeluisterd door een aantal muzikale optredens, verzorgt Movation een dansoptreden en zijn gaandeweg de route de magische klanken van Rianne Hakkers’ klankschaal te horen. Onder het mom van ‘van kinderen voor kinderen’ helpen de scholen De Ark en de Groen mee glazen potjes te verzamelen voor de waxinelichtjes en nemen Dikkertje Dap en de BSO een deel van het schilderwerk voor hun rekening. De waxinelichtjes worden  gesponsord door de Hema en ook de Verloskundige Praktijk De Nieuwe Vaart doet een bijdrage. Albert Heijn zorgt onderweg voor een warme drank en de Baalderborg Groep houdt voor de gelegenheid een marathon knieperties bakken. Tuhenteverhuur verzorgt behalve de toiletvoorziening onderdak voor alle entertainment. Om 19.00 is er een minuut stilte om alle ‘sterretjes en sterren’ te gedenken.

‘Dit geeft me zo ontzettend veel energie’

Om juist op die 12^e december het gevoel te hebben compleet te zijn, benoemt Vinita in het bijzonder ook het initiatief van fotografe Chantal Misker. Zij fotografeert stellen of gezinnen en laat voor wie dat wil een ballon op de foto symbool staan voor het gemis.

De Dedemsvaartse kan nauwelijks wachten totdat het 12 december is. ‘Het geeft me zo ontzettend veel energie om dit te organiseren en te ervaren hoeveel mensen mij willen helpen, dit tot een succes te maken. Ik hoop dat er , met inachtneming van de anderhalve meter, heel veel mensen op de been zijn die avond.  Om samen het magische en betoverende gevoel van zoveel lichtjes bij elkaar te beleven.’

’

Wil je meer weten? Kijk dan op de Facebookpagina van Lichtjesloop Dedemsvaart.

Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.